Ο Ιάκωβος Φλωρίδης, μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες στο χώρο της προπονητικής τερματοφυλάκων της Θεσσαλονίκης, δεν είναι πια μαζί μας…”Εφυγε” τη Δευτέρα 3 Απριλίου, μετά την άνιση μάχη που έδωσε με την επάρατο νόσο…
Η απώλειά του, γέμισε θλίψη τις ψυχές των φίλων του, οι οποίοι ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν πως ο χαμογελαστός κόουτς έφυγε για το μεγάλο ταξίδι…
Τα τελευταία 18 χρόνια ασχολήθηκε αποκλειστικά με την εκπαίδευση νέων “γκολκήπερ” σε πολλές ομάδες και ακαδημίες με την ίδια αγάπη για το αντικείμενο όπως όταν πρωτοξεκίνησε.
Από τα χέρια του πέρασαν πάρα πολλοί νέοι αθλητές που έμαθαν τα μυστικά της θέσης «Νο 1», μια θέση που ο Φλωρίδης θεωρούσε ως το άλφα και το ωμέγα για την επιτυχία μιας ομάδας.
Το κυριότερο όμως είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά που είχαν τη χαρά να συνεργαστούν μαζί του, εισέπραξαν τη στοργή που δείχνει ένας πατέρας στο γιο του.
Ο Ιάκωβος Φλωρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1959. Η πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο χρονολογείται το 1967 στις χωμάτινες κερκίδες της Τούμπας όπου τον πήγε για πρώτη φορά ο πατέρας του, έχοντας τη δυνατότητα να του αγοράσει τότε και μια στολή του ΠΑΟΚ.
Ως έφηβος εκείνες τις εποχές πρωτοκλώτσησε την μπάλα στις γνωστές αλάνες. Μεγάλωσε στην περιοχή Στρεμπενιώτη της Νεάπολης, όπου όπως είχε δηλώσει «με την παρέα του πηδούσαν τα κάγκελα του Στρατοπέδου για να παίξουν σε γήπεδο με χόρτο. Το αποτέλεσμα ήταν να τους μαζεύουν κάθε φορά οι πατεράδες τους από το διοικητήριο του Στρατοπέδου όπου κατέληγαν “κρατούμενοι”.
Το 1978 εντάσσεται στον Ερμή Νεάπολης και την επόμενη χρονιά «μετακομίζει» στον Σπάρτακο, ομάδα η οποία τον σημάδεψε όχι μόνο για τις αγωνιστικές της επιτυχίες (είχε κερδίσει ακόμα το κύπελλο ερασιτεχνών Ελλάδας) αλλά για την αγάπη με την οποία αγκάλιαζαν τον σύλλογο οι τότε διοικούντες του.
Ο Ιάκωβος Φλωρίδης επειδή ήταν πολύ γρήγορος και είχε μάλιστα έφεση στο σκοράρισμα, έπαιξε και ως αριστερό εξτρέμ στον Σπάρτακο όταν οι προπονητές το έκριναν αναγκαίο. Μετά την συγχώνευση του Σπάρτακου με άλλους συλλόγους, αποφασίζει να φύγει από την ομάδα, το 1986 και συνέχισε ως προπονητής και παίκτης στον Πήγασο Παναγιάς Φανερωμένης όπου η προπόνηση γινόταν σε ένα …μισό γήπεδο πίσω από τις γνωστές 12οροφες πολυκατοικίες της περιοχής, όπου μάλιστα χρησιμοποιούσαν ως έδρα άλλες δύο ομάδες. Από τότε μέχρι σήμερα μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του και την αγάπη για το ποδόσφαιρο σε δεκάδες παιδιά…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα…
