Γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης, δημοσιογράφος – αρχισυντάκτης acadimies.gr
Ξημέρωσε η μέρα του μεγάλου αγώνα. Σε λίγες ώρες από τώρα το παιδί σου δίνει έναν από τους πιο κρίσιμους αγώνες της χρονιάς. Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή. Χθες βράδυ δεν έκλεισες μάτι από το άγχος. Θα τα καταφέρει ο μικρός; Κι αν δεν τα πάει καλά; Αν χάσουν; Τι θα πει ο προπονητής του; Κι αν του επιρρίψει τις ευθύνες για την ήττα;
Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε μια χαρά! Είτε χάσει είτε κερδίσει, είτε παίξει καλά είτε όχι, το μεγάλο κέρδος που θα έχει αποκομίσει είναι η χαρά του παιχνιδιού και η ικανοποίηση του ευ αγωνίζεσθαι…
Είναι γεγονός πως εμείς οι γονείς συχνά-πυκνά γεμίζουμε με άγχος τα παιδιά μας, εν αγνοία μας τις περισσότερες φορές. Θέλεις λίγο τα δικά μας απραγματοποίητα όνειρα που θεωρούμε πως βρίσκουν μια νέα, χαμένη εδώ καιρό, ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα μέσω των παιδιών μας; Θέλεις λίγο το ότι πάντοτε ο γονιός βλέπει κυρίως τα θετικά στοιχεία του παιδιού του, παραμερίζοντας στις πιο βαθιές γωνιές του μυαλού του τα μειονεκτήματα του; Θέλεις λίγο η φυσική αδυναμία μας να συμφιλιωθούμε με το γεγονός της περιθωριοποίησης μας, του περάσματος μας ουσιαστικά σε δεύτερο πλάνο; Ίσως τελικά και κάτι απ’ όλα αυτά μαζί, το αποτέλεσμα πάντως είναι πως πραγματικά μετατρέπουμε πολλές φορές εμείς οι ίδιοι, δίχως να το καταλαβαίνουμε, τη χαρά του παιχνιδιού σε έναν από τους πιο στρεσογόνους παράγοντες του παιδιού μας. Δημιουργώντας δηλαδή πολλές φορές έναν πραγματικό εφιάλτη για αυτά, έναν εφιάλτη που μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να αποτελέσει και την κύρια αιτία που παράτησαν τον αθλητισμό.
Ας τα αφήσουμε επιτέλους ελεύθερα να απολαύσουν τη χαρά του παιχνιδιού. Βλέπεετε, εκείνα μεγαλώνουν σε μια εποχή που δεν έχουν την πολυτέλεια της ξεγνοιασιάς που είχαμε εμείς. Αυτό που για εμάς είναι τόσο σημαντικό, για εκείνα απλά είναι η καλύτερη δυνατή προσπάθεια κάλυψης της έλλειψης του παιχνιδιού στην αλάνα που βιώσαμε εμείς κατά κόρον. Η προπόνηση για εκείνα είναι, πέρα απ’ όλα τα άλλα, μια ευκαιρία να βρεθούν με τους φίλους τους, κάτι που εμείς κάναμε ότι ώρα θέλαμε παίζοντας στη γειτονιά μας.
Ας καταλάβουμε πως η πίεση του αποτελέσματος και της καλής εμφάνισης είναι πολύ πιθανό να έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, ειδικά όταν αποδέκτης της είναι ένα παιδί σε τόσο τρυφερή ηλικία. Η χαρά του να βλέπουμε τα παιδιά μας να συμμετέχουν σε ένα ομαδικό άθλημα ισότιμα, να προσπαθούν με όλες τις δυνάμεις τους και παράλληλα να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή του παιχνιδιού ή της προπόνησης δεν μπορεί να εξαργυρωθεί με οποιαδήποτε επιτυχία σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο.
Το ποδόσφαιρο είναι χαρά, είναι συνάρτηση ομαδικής προσπάθειας, είναι παιχνίδι. Ίσως το ομορφότερο παιχνίδι στον κόσμο…
