Τους έχουμε δει όλοι μας. Έχουμε καθίσει δίπλα τους στην κερκίδα παρακολουθώντας τα παιδιά μας να παίζουν με την ομάδα τους.
Τους έχουμε ακούσει να ουρλιάζουν στα παιδιά τους, να ρίχνουν τα βέλη τους σε προπονητές και διαιτητές, να είναι πραγματικά ”εκτός εαυτού” την ώρα που τα παιδιά τους ιδρώνουν και παλεύουν στο γήπεδο. Τους βλέπουμε, τους ακούμε και ντρεπόμαστε… Ίσως μάλιστα να είμαστε κι εμείς κάπως έτσι και απλά να αδυνατούμε να το καταλάβουμε.
Σίγουρα είναι τεράστιες οι θυσίες που κάνει κάθε γονιός προσπαθώντας να συνεχίσει να αθλείται το παιδί του. Ατέλειωτες ώρες στην προπόνηση, μικρές ή μεγάλες καθημερινές σχεδόν μετακινήσεις, υπέρογκα έξοδα σε μια εποχή που για την πλειοψηφία των οικογενειών ακόμα και ένα μικρό ποσό είναι υπολογίσιμο και πολλές φορές δυσβάσταχτο. Κι όλα αυτά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων με μοναδικό κίνητρο την αγάπη του γονιού για το παιδί του. Μια αγάπη όμως που όσο άδολη κι αν είναι κάποιες φορές τον τυφλώνει και τον οδηγεί σε εντελώς λανθασμένους τρόπους έκφρασης κατά τη διάρκεια ενός αγώνα του παιδιού του.
Ο προπονητής ενός από τα πιο διάσημα αμερικάνικα Κολέγια, του South Carolina, Φρανκ Μάρτιν, φημίζεται για τον εκρηκτικό και πολλές φορές οξύθυμο χαρακτήρα του την ώρα των αγώνων της ομάδας του. Έρχεται όμως σε μια συγκλονιστική ομιλία του κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης να βάλει τα πράγματα στη θέση τους σε ότι αφορά στη συμπεριφορά κάποιων γονέων την ώρα που αγωνίζονται τα παιδιά τους. Χρησιμοποιεί μάλιστα σαν παράδειγμα τη δική του στάση στους αγώνες των γιων του, διαχωρίζοντας ξεκάθαρα τον ρόλο του προπονητή από εκείνον του πατέρα.
Στη συνέχεια μπορείτε να διαβάσετε μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης Τύπου του κόουτς Μάρτιν, σας προτείνουμε όμως ανεπιφύλακτα να την παρακολουθήσετε ολόκληρη και με υπότιτλους στο βίντεο που ακολουθεί.
Μια συνέντευξη που θα έπρεπε να τοιχοκολληθεί σε κάθε ακαδημία οποιουδήποτε αθλήματος προς γνώση και συμμόρφωση όλων μας…
«Εγώ ξέρω ένα μόνο: είμαι πιθανότατα ο πιο φωνακλάς προπονητής όταν αγωνίζεται η ομάδα μου, αλλά όταν πηγαίνω να δω τους γιους μου να παίζουν με τη δική τους ομάδα, δεν γιουχάρω, δεν κουνάω τα χέρια μου, δεν προσπαθώ να κοουτσάρω από την κερκίδα. Με όλο τον σεβασμό στους γονείς εκεί έξω, μάλλον ξέρω περισσότερο μπάσκετ από αυτούς, αλλά απλώς κάθομαι στην κερκίδα και δεν λέω κουβέντα…»
«Πήγαινε μίλα στον προπονητή σου, εγώ δεν είμαι ο προπονητής σου, είμαι ο πατέρας σου. Αν κάποιος σου φερθεί με ασέβεια, εγώ είμαι εδώ, αν αποτύχεις σε κάτι, εντάξει, εδώ είμαι για να σε βοηθήσω. Μην διανοηθείς όμως να μου μιλήσεις για τον προπονητή σου, κάνω αυτή τη δουλειά για να ζήσω και δεν πρόκειται ποτέ να κατηγορήσω έναν άνθρωπο που προσπαθεί να σε βοηθήσει» (προς τους γιους του).
«Να φωνάζουν στα παιδιά… Είναι 10 χρονών, άνθρωποι! Σαν να είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Ντουέιν Γουέιντ στους τελικούς του NBA, σαν να είναι ικανά να διαχειριστούν τον προπονητή τους από τη μία και τον γονιό από την άλλη να τους φωνάζει. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά γίνονται μπερδεμένα, γιατί επαναστατούν, γιατί δεν ξέρουν πώς να ακούνε. Πώς να ακούσεις όταν υπάρχουν τόσες πολλές φωνές μέσα στο κεφάλι σου ταυτόχρονα;»
