Ο Σωτήρης Λεοντίου κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αναλαμβάνοντας προπονητής των ακαδημιών της ομάδας του Ψυχικού και μιλάει για τη νέα πρόκληση στη ζωή του.

Διαβάστε το απόσπασμα που μιλά για τις ακαδημίες και τη δική του προπονητική καριέρα:

Είχες εκφράσει την επιθυμία σου να γίνεις προπονητής και να ασχοληθείς σε πρώτη φάση με τις ακαδημίες. Σήμερα σε βρίσκουμε προπονητή των ακαδημιών του ΠΟΨ. Μίλησέ μας γι’ αυτό, τα τμήματα που προπονείς, πως προέκυψε η συνεργασία;

Η αλήθεια είναι το σκεφτόμουν καιρό να ασχοληθώ με παιδάκια και έτσι κι αλλιώς το μέλλον μου ποδοσφαιρικά, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο, δεν θα διαρκέσει πολύ ακόμα και πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και το μετά. Το είχα στο μυαλό μου αυτό και μέσω ενός φίλου μου που ήξερε τους ανθρώπους εδώ, του Ηλία του Κακαρά, μου είπε πως ήθελαν έναν άνθρωπο για τις ακαδημίες. Ήρθα εδώ συναντήθηκα με τον προπονητή τον κύριο Παπαδόπουλο και τον πρόεδρο τον κύριο Πετρίδη, μιλήσαμε, τους γνώρισα και έπιασα κατευθείαν δουλειά. Αυτή τη στιγμή έχω αναλάβει τρία τμήματα. Είναι παιδάκια γεννημένα το 2008 και το 2009, χωρισμένα σε τρία τμήματα, αρχάριοι, λίγο πιο καλοί και οι πιο «προχωρημένοι».

Πως το βιώνεις όλο αυτό; Σε γεμίζει επιπλέον ευθύνη να προπονείς παιδιά αυτών των ηλικιών;

Προσπαθώ μέσα από όσα έχω ζήσει να τα βοηθήσω να τους περάσω τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου, ώστε να γίνουν καλύτεροι στο μέλλον. Στόχος μου εμένα, όπως θεωρώ και της διοίκησης, είναι αυτά τα παιδιά στο μέλλον να πλαισιώσουν την ανδρική ομάδα. Γίνεται πολύ καλή δουλειά στις ακαδημίες και από τους ανθρώπους του συλλόγου και από τους άλλους προπονητές. Προσπαθούμε να χτίσουμε σε αυτό ούτως ώστε στο μέλλον κάποια παιδιά να τα στείλουμε στην μεγάλη ομάδα.

Έχουν ποδοσφαιρικό ταλέντο τα ελληνόπουλα;

Πάρα πολύ. Απλά δεν υπάρχουν οι υποδομές για να δουλέψουν και να το δείξουν. Να χτίσεις γύρω από αυτό. Είναι φοβερό να έχεις ομάδα, να υπάρχουν παιδιά και να μην έχεις γήπεδο να παίξουν.

Δυστυχώς όπως μου είπαν οι άνθρωποι εδώ, ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και ο ΠΟΨ. Οι ακαδημίες αριθμούν 200 παιδιά, έρχονται κι άλλα που θέλουν να ενταχθούν και δεν υπάρχουν οι εγκαταστάσεις.

Ακριβώς. Ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 200 παιδιά που προπονούνται σε εμάς και έρχονται διαρκώς άλλα τα οποία όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε διότι δεν υπάρχουν υποδομές, δεν έχουμε εγκαταστάσεις. Όπως με πληροφορούν όμως το τελευταίο διάστημα γίνονται προσπάθειες από τους ανθρώπου του συλλόγου να λυθεί το θέμα και είμαστε σε καλό δρόμο. Πρέπει να ξέρουμε κι εμείς και οι γονείς πως μπορούμε να δουλέψουμε σωστά. Όταν ξέρεις πως έχεις τον χώρο σου δουλεύεις καλύτερα διότι είσαι αφοσιωμένος,

Ανέφερες πολλές φορές τη λέξη δουλειά. Δουλειά; Ταλέντο; Ή συνδυασμός των δύο;

Και τα δύο. Δεν το συζητάω. Έχω δει φίλους μου, να το πω απλά, παιχταράδες, που δεν πήγανε μπροστά εξαιτίας της τεμπελιάς τους. Πρέπει μέσα από τη δουλειά να βελτιώνεις τις αδυναμίες σου. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όσο ταλέντο και να έχεις χωρίς δουλειά δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα.

Έχεις πτυχίο στη σχολή Ηλεκτρολόγων. Ως προπονητής ακαδημιών και ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου θεωρείς πως πρέπει να συνδυάζεται το ποδόσφαιρο με το σχολείο και τη μάθηση ή είσαι υποστηρικτής του ιταλικού μοντέλου, με τα λεγόμενα «ποδοσφαιρικά σχολεία», στα οποία πήγε και ο Τότι με τον Ντε Ρόσι, όπου τα παιδάκια μαθαίνουν τα βασικά και κύριο μέλημά τους είναι η προπόνηση;

Νομίζω πως πρέπει να συνδυάσει και τα δύο. Είμαι κατά στο να παρατήσει τα μαθήματά του ένα παιδάκι για να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Γνώμη μου πρώτα διάβασμα, να είναι καλοί μαθητές, να γίνουν κάτι στο μέλλον και μετά, αν είναι καλοί και μπορέσουν να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο.

Το μοντέλο προπονητή του σήμερα κοντράρεται με αυτό του χθες. Πριν από λίγα χρόνια ο προπονητής ήταν μιας κάποιας ηλικίας, με χαρακτηριστική κοιλιά τολμώ να πω, φωνακλάς. Σήμερα είναι νέος, με χαμόγελο, κοντά στα παιδιά. Που οφείλεται αυτή η «στροφή»; Θεωρείς πως όλο αυτό μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του ποδοσφαίρου; Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει σε βάθος χρόνου;

Σίγουρα οι νέοι προπονητές είναι καταρτισμένοι. Οι παλιοί περνώντας τα χρόνια έδωσαν τη σειρά τους στους νέους, οι νεότεροι έμαθαν από αυτούς, το καλό όμως είναι πως ο νέος προπονητής είναι κοντά στην ηλικία του ποδοσφαιριστή και μπορεί να καταλάβει την ψυχολογία του, τα θέλω και τις ανάγκες τους. Ίσως ο πιο μεγάλος είναι πιο αυστηρός και απόμακρος. Έμαθαν άλλωστε διαφορετικά. Ενώ οι νέοι όπως είπα είναι σχεδόν συνομήλικοι με τους ποδοσφαιριστές και αυτό είναι πολύ καλό. Όπως ο Στραματσόνι που είναι ένας νέος προπονητής, όπως και άλλοι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Είναι επιθυμία σου να αφιερωθείς στον κόσμο των ακαδημιών ή είναι το πρώτο βήμα για μία προπονητική καριέρα;

Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί. Ήθελα να κάνω αυτό το πρώτο βήμα με τις ακαδημίες και είμαι χαρούμενος που το έκανα. Ποτέ δεν ξέρεις. Σίγουρα βάζω ένα στόχο, πάντα χρειάζεται ένας στόχος αλλά αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι κάτι άλλο. Αυτή τη στιγμή θέλω να δουλέψω με τα παιδιά, να τους μεταδώσω όσα ξέρω και μπορώ, να μάθουν και μετά βλέπουμε. Μην ξεχνάμε πως έχω ένα μήνα μόλις που βρίσκομαι εδώ.

Η ομάδα του Ψυχικού κέρδισε την άνοδο την περσινή σεζόν και αγωνίζεται φέτος στην Β ΕΠΣΑ. Ετοιμάζεται μάλιστα για μία σπουδαία μεταγραφή που θα την ενισχύσει σημαντικά.

(Γέλια). Η αλήθεια είναι πως με ρώτησαν οι διοικούντες εάν ενδιαφέρομαι παράλληλα με τις ακαδημίες να αγωνιστώ στην ομάδα και δεν είχα κανέναν πρόβλημα να παίξω να βοηθήσω όπως μπορώ με την εμπειρία μου με όσα έχω διδαχθεί όλα αυτά τα χρόνια και να βοηθήσω τα νέα παιδιά, διότι υπάρχουν πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά. Η διοίκηση έχει βάλει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο και χωρίς πίεση θα κάνουμε το παιχνίδι μας. Πιστεύω πως στη πορεία θα βγουν όσα κάνουμε. Πάμε να κάνουμε μία καλή χρονιά. Δεν υπάρχει άγχος και είναι σημαντικό. Κάποια παιδιά δεν αντέχουν το άγχος και το έχω ζήσει σε ομάδες που υπήρξα. Ο πρόεδρος μας έχει απαλλάξει από την πίεση και αυτό βγαίνει στο παιχνίδι μας.

Επειδή κάνεις λόγο για μακροπρόθεσμο πλάνο, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό σου μέσα σε αυτό, βλέπεις το μέλλον σου να είναι συνυφασμένο με την οικογένεια του ΠΟΨ και λέω οικογένεια διότι αυτό εισέπραξα από τους ανθρώπους της διοίκησης, τον προπονητή, τους παίκτες, την ζεστασιά και το δέσιμο της οικογένειας.

Είναι οικογένεια. Πραγματικά είναι όλοι πολύ καλοί άνθρωποι. Τρέχουν όλη μέρα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, προσπαθώντας να βοηθήσουν σε ότι χρειαστεί, να είναι όλα στην εντέλεια και τους δίνω συγχαρητήρια διότι δεν το βλέπεις αυτό σε πολλές ομάδες και ειδικά στην Β ΕΠΣΑ. Για μένα μακάρι να παίξω άλλα τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια, όσο αντέχει το πόδι μου. Και φυσικά να με θέλουν οι άνθρωποι διότι αύριο μεθαύριο δεν ξέρεις τι γίνεται, τι μπορεί να συμβεί. Αν με θέλουν και μπορώ κι εγώ θα συνεχίσω όσο μπορώ.

Και σε συνδυασμό πάντα με τις ακαδημίες έτσι;

Ναι δεν το συζητάμε αυτό. Και πάλι όμως εξαρτάται από το αν θα είναι ικανοποιημένοι από εμένα.

Υπάρχουν παιδάκια στο τμήμα σου που έχουν τα φόντα να κάνουν κάτι καλύτερο; Που να δίνουν δείγματα για κάτι καλό στο μέλλον;

Υπάρχουν ναι. Υπάρχουν παιδιά που φαίνεται πως έχουν τις προδιαγραφές για να πάνε παραπάνω αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα και γονιού και παιδιού, πως το αντιλαμβάνεται πως το εισπράττει, αν προσέχει, αν ακούει στην προπόνηση και μετράει οπωσδήποτε και η τύχη.

Πέραν των εγκαταστάσεων με το πρόβλημα που ανέφερες ήδη, τροχοπέδη στην εξέλιξη του παιδιού μπορεί να είναι και η κακή νοοτροπία του Έλληνα γονιού με το γνωστό πλέον «ένας προπονητής στο γήπεδο και άλλοι χίλιοι στην εξέδρα» που το βλέπουμε πλέον παντού;

Το πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει μόνο στα παιδιά αλλά σε όποιο γήπεδο της χώρας και να πας. Είναι «κακό» του ποδοσφαίρου μας, όχι μόνο των ακαδημιών. Το παιδί δεν πρέπει να επηρεάζεται από όσα ακούει γύρο του, είτε είναι πατέρας είτε θείος είτε φίλος. Πρέπει να ακούει τον προπονητή για να βελτιωθεί. Αν ακούει τον καθένα που του λέει «κάνε τρίπλα» ενώ έπρεπε να κάνει πάσα, «κάνε σουτ» αντί για σέντρα, μπερδεύει το κεφάλι του και είναι μικρά σε ηλικία. Πρέπει να αρχίσουν με σωστές βάσεις. Να μάθουν πρώτα τα βασικά και σιγά σιγά να προχωρήσουν.

Και πάνω από όλα να διασκεδάζουν το παιχνίδι;

Φυσικά. Τα παιδιά πρέπει να διασκεδάζουν. Κάνω μία ώρα προπόνηση και έχω αυτό στο μυαλό μου. Πως πρέπει πρώτα από όλα να διασκεδάσουν. Αργότερα μπαίνουν κι άλλα πράγματα μέσα. Στην πορεία όσο μεγαλώνουν μαθαίνουν καινούρια πράγματα, διαφορετικά.

Αισθάνεσαι γεμάτος από αυτή σου την ασχολία;

Ναι. Νιώθω γεμάτος, Το ήθελα πολύ αυτό, καιρό τώρα. Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ, που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους, που μου έδωσαν τα παιδιά τους, να το τονίσω αυτό, τα παιδιά τους(!) να τα προπονήσω και ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να τους ευχαριστήσω για αυτό.

Πηγή: sport-fm.gr