Γιορτή της γυναίκας σήμερα. Χρόνια πολλά στις μητέρες, σε αυτές που θα γίνουν μητέρες, στις παντρεμένες, στις ανύπαντρες, στις μαθήτριες, στις φοιτήτριες, στις ηρωίδες της καθημερινότητας. Υπάρχει και μια κατηγορία γυναικών που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτές που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Γυναίκες και ποδόσφαιρο. Ακούγεται κάπως. Ίσως και όχι. Αν αναλογιστεί κανείς το επίπεδο που έχει φτάσει το γυναικείο ποδόσφαιρο στις μέρες μας, τότε σίγουρα όχι.
Ίσως το άθλημα να ταιριάζει και περισσότερο στο “αδύναμο” φύλο. Για παράδειγμα, με πόσα γκολ ισούται το να μεγαλώνεις ένα παιδί, φίλε άντρα; Εντάξει θα μου πεις κι εγώ σαν πατέρας τι παριστάνω; και πολύ απλά θα σου απαντήσω πως δεν είναι το ίδιο και το ξέρεις. Θα το πάω πιο πολύ στις μητέρες, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε σχεδόν όλες κατατάσσονται κάποια στιγμή σε αυτή την κατηγορία. Ακόμη και αυτές που δεν τα καταφέρνουν έχουν μέσα τους το μητρικό ένστικτο το οποίο θέτουν σε εφαρμογή κάποια στιγμή στην ζωή τους.
Γυναίκα ίσον μητέρα. Όλα αυτά που πρεσβεύει το άθλημα, η μαχητικότητα, οι στόχοι, οι καλές και οι άσχημες στιγμές, οι χαρές και οι λύπες και το καλύτερο, η επιβράβευση. Υπάρχει μεγαλύτερος οπαδός απο μια μητέρα; Η μήπως πιο απαιτητικό “κοουτσάρισμα” από αυτό της μητέρας; Τι να μας πει και ο ΠΑΟΚτσής, ο Αριανός, η ο Ολυμπιακός μπροστά σε μια μητέρα που είναι “στις κερκίδες” για το παιδί της; Μπορεί η πλειοψηφία να μην γνωρίζει τι είναι το 4-4-2, να μην γνωρίζει τι είναι το οφσάιντ η να μην γνωρίζει “γιατί άφησε τον Μόντριτς στον πάγκο ο βλάκας;”, πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα στο γήπεδο, στην πράξη τα καταφέρνει μια χαρά. Ναι λοιπόν γυναίκες και ποδόσφαιρο πάνε μαζί. Θα με πείτε ρομαντικό και θα έχετε δίκιο, αλλά πως αλλιώς να σταθείς απέναντι τους; Άλλωστε, με τις γυναίκες πρέπει να είμαστε ρομαντικοί και νομίζω πως σε αυτό δεν θα διαφωνήσει κανείς.
