Γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης, δημοσιογράφος – αρχισυντάκτης του acadimies.gr
Η μπάλα κυλούσε στο χορτάρι. Όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω της. Σε κάθε της στροφή κολλούσαν πάνω της αναμνήσεις. Σαν μικρές πυγολαμπίδες που πάνω τους έχουν συναισθήματα και όνειρα και φωτίζουν τα πάντα γύρω τους. Πόσες μνήμες μπορεί να έχει πάνω της μια μπάλα;
Πόσα δάκρυα χαράς και λύπης μαζί, πόσες στιγμές που ο χρόνος σταματάει και ισορροπεί ανάμεσα στο τίποτα και στο όλα σ’ έναν χορό που λίγοι μπορούν ν’ ακολουθήσουν; Σ’ ένα αέναο στροβίλισμα που σε παίρνει παιδί και σε παραδίδει άντρα… Σε κάθε της επαφή με το πράσινο χαλί των ονείρων μας, γεμίζει με στάλες ιδρώτα πασπαλισμένες με μπόλικη αγωνία, ένταση και πάθος.
Πόσα αλήθεια μπορεί να διηγηθεί μια μπάλα ποδοσφαίρου; Πόσες ιστορίες, από εκείνες που όταν τις διαβάζεις κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι χρώματα, νότες κι αρώματα; Πόσες χαρές, πόσες λύπες; Παγκόσμια κύπελλα που κρίθηκαν δίχως ποτέ κανείς να καταλάβει αν η μπάλα πέρασε ή όχι τη γραμμή. Ομάδες που αντιστάθηκαν στους κατακτητές της χώρας τους. Παιδιά που πρωτοκλώτσησαν τη μπάλα σε μια φαβέλα και κατέκτησαν ολόκληρο τον κόσμο. Είδωλα που δεν άντεξαν το βάρος της πρόσκαιρης και ξαφνικής δόξας και γκρεμίστηκαν με πάταγο…
Το ποδόσφαιρο δεν είναι τα κύπελλα, οι νίκες ή οι ήττες. Το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα συναισθήματα. Είναι εκείνο το μαγικό άγγιγμα στον ώμο του συμπαίκτη σου που μόλις έχασε μια ευκαιρία που δεν χάνεται. Είναι η προσμονή του παιχνιδιού, εκείνο το περίεργο σφίξιμο στο στομάχι σου καθώς πλησιάζει η ώρα του αγώνα. Είναι το μαγικό εκείνο δέσιμο που κάνει την ομάδα μια γροθιά. Είναι η χαρά που νιώθεις με το γκολ του συμπαίκτη σου. Είναι τελικά οι φιλίες που γεννιούνται και θεριεύουν την ώρα της προπόνησης…
Μια ομάδα, μια παρέα, μια οικογένεια… Αυτό δεν είναι τελικά το νόημα του ποδοσφαίρου;
