Τον Δεκέμβριο του 1995, η απόφαση για την υπόθεσή του Μποσμάν, επέτρεψε την ελεύθερη κυκλοφορία των Ευρωπαίων ποδοσφαιριστών. Αλλαξε το ποδόσφαιρο, αλλά δεν έσωσε την καριέρα του. Είναι κάπως παράδοξο, αλλά ορισμένοι πιστεύουν ότι η παρέμβαση του Μποσμάν στο ποδόσφαιρο είναι πιο βαθιά από ό,τι εκείνη των Κρόιφ, Σάκι, Καπέλο ή άλλων κορυφαίων, που δημιούργησαν νέα δεδομένα στον χώρο της μπάλας. Μία περέμβαση, που όμως δεν έφερε σε αυτόν κανένα πλεονέκτημα.
«Μετά από όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει η αίσθηση ότι η απόφαση που με αφορούσε, έσπασε τις αλυσίδες στο ποδόσφαιρο,» είπε ο Βέλγος σε συνέντευξή του στην Bild. «Τώρα οι παίκτες έχουν την ελευθερία να πάνε όπου θέλουν, οι ομάδες μπορούν να πάρουν οποιονδήποτε παίκτη. Με απλά λόγια: η απόφαση έκανε καλύτερο το ποδόσφαιρο από ότι ήταν πριν. Είμαι υπερήφανος για ό,τι έκανα,» πρόσθεσε.
Στη συνέχεια, ο Μποσμάν εκμυστηρεύτηκε ότι ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό του: «Μου έφυγε ένα βάρος. Ένιωσα ότι αποκαταστάθηκα. Ο πραγματικός σκοπός της μάχης μου ήταν να βρω ένα νέο δρόμο που να με οδηγήσει πίσω για να παίξω. Αλλά αυτό ήταν το πρόβλημα: νομίμως θα μπορούσα να βρω μια νέα ομάδα, αλλά και για τις ομάδες ήμουν ένας ταραχοποιός,» τόνισε χαρακτηριστικά. «Κατά τη διάρκεια των ετών της διαδικασίας δεν έπαιξα, η απόφαση έφτασε όταν ήμουνα 31 ετών. Είχα χάσει τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου, και δεν είχα ποτέ μια αποζημίωση για αυτό». Δεν του αρέσει ούτε το μοντέρνο ποδόσφαιρο: «Σήμερα τα χρήματα είναι κυρίαρχα. Οι σύλλογοι έχουν βρει τρόπους να πλουτίσουν περαιτέρω, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των πλουσιότερων και των άλλων».
Το 1990 ο Μποσμάν έπαιζε στην Λιέγη. Το συμβόλαιό του επρόκειτο να λήξει και η ομάδα του πρόσφερε μια νέα συμφωνία, ωστόσο, του μείωνε κατά τα 2/3 τις αποδοχές. Ο Μποσμάν αρνήθηκε, ήθελε να πάει να παίξει στη Δουνκέρκη, στη Γαλλία, αλλά η Λιέγη ζήτησε αποζημίωση ύψους 600.000 ευρώ. Ποσό υψηλό για εκείνη την εποχή. Έφερε την υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρωπαικής Ενωσης, και στις 15 Δεκεμβρίου 1995, δικαιώθηκε. Καθορίστηκε ότι, με βάση τη Συνθήκη της Ρώμης, ένας παίκτης μπορεί να συγκριθεί με οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο και ότι, ως εκ τούτου, έχει το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας στις ευρωπαϊκές χώρες, μετά την λήξη της σύμβασης που τον συνδέει με τους εργοδότες του.
