«Τον κόσμο δεν τον κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας», λέει μια κινέζικη παροιμία, την οποία είναι καλό να την έχουμε όλοι στην άκρη του μυαλού μας. Το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα παιχνίδι και πρέπει να το χαίρονται οι μικροί, αλλιώς χάνεται το νόημα. Και είναι σπουδαίο να παίρνουμε τα μαθήματα που μας δίνουν τα παιδιά, όπως αυτό που έκαναν οι 12χρονοι της Λεϊόα, παρότι είχαν χάσει στον τελικό ενός τουρνουά από την Ράγιο Βαγιεκάνο.
Στο βίντεο που ακολουθεί, οι πιτσιρικάδες της Ράγιο Βαγιεκάνο πανηγυρίζουν την κατάκτηση ενός τουρνουά στην Ισπανία. Σηκώνουν το Κύπελλο και τραγουδούν όλοι μαζί για την ομάδα τους. Σκηνή που προφανώς έχουμε δει και στα ελληνικά γήπεδο. Ωστόσο, αυτό που ακολουθεί είναι πραγματικά εκπληκτικό. Μόλις σταματούν της Ράγιο, οι χαμένοι του τελικού, οι μικροί της Λεϊόα αρχίζουν να τραγουδούν ίδιο σύνθημα υπέρ της Βαγιεκάνο. Προς στιγμή οι νικητές σαστίζουν, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα πηγαίνουν στους αντιπάλους τους και όλοι μαζί γίνονται ένα κουβάρι και τραγουδούν για την Ράγιο!
Είναι προφανές ότι αυτά τα παιδιά χαίρονται το ποδόσφαιρο. Τους αρέσει που μπαίνουν στο γήπεδο και απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Η παραδοχή της ανωτερότητας ενός αντιπάλου δεν είναι κακό. Άσχημο είναι να μην μπορεί μια ομάδα να βελτιωθεί, επειδή ο προπονητής της δεν ξέρει γιατί χάνει.
Ο συνδυασμός της άγνοιας και της αλαζονείας του στιλ «εγώ τα ξέρω όλα για παιδιά» είναι ο χειρότερος. Το πιο σημαντικό στις αναπτυξιακές ηλικίες είναι να μπορούν οι «δάσκαλοι» να μεταδώσουν τη γνώση και να κάνουν τους μικρούς καλύτερους. Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός από τα παιδιά προς τον προπονητή δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται. Μέγιστο λάθος να υποτιμήσει κάποιος τη νοημοσύνη των μικρών. Καταλαβαίνουν και το παραμικρό. Όταν κάποιοι ευνοούνται συστηματικά, σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι αδικούνται και τότε δύσκολα μπορούν να πειστούν τα παιδιά για την έννοια της ομάδας.
Τα καλοκαιρινά τουρνουά που έρχονται είναι μια ευκαιρία να χαλαρώσουν οι πιτσιρικάδες και από την πίεση του σχολείου. Άλλωστε, οι ομάδες χτίζονται το χειμώνα και πλέον δεν αλλάζει ο απολογισμός για την δουλειά που έχει γίνει μέσα στην σεζόν.
Επίσης διενεργούνται δοκιμαστικά από πολλές ακαδημίες για να στελεχώσουν τα τμήματα υποδομής τους και όσοι πάνε τα παιδιά τους θα πρέπει πρώτα να τα έχουν αποφορτίσει ψυχολογικά. Αληθινή κρίση για την αξία του καθενός δεν μπορεί να γίνει μέσα από 2-3 προπονήσεις. Μια γεύση παίρνουν οι υπεύθυνοι των ακαδημιών και αποφασίζουν βάσει αυτής. Και σίγουρα εκείνο που δεν μπορεί να μετρηθεί μέσα από τα δοκιμαστικά είναι ο χαρακτήρας του λιλιπούτειου ποδοσφαιριστή στα επίσημα παιχνίδια. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παίκτες που μεταμορφώνονται μόλις βάλουν την εμφάνιση του αγώνα και πετάνε… φωτιές και άλλοι που αισθάνονται πιο βαριά την μπάλα απ΄ ότι πραγματικά είναι.
Σημασία έχει οι μικροί να χαίρονται το παιχνίδι. Από εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Όταν για οποιοδήποτε λόγο αισθάνονται άσχημα θα αρχίσουν να απομακρύνονται από το άθλημα και τότε είναι ευθύνη του κηδεμόνα τους να αφουγκραστεί τις ανάγκες του και να τους βοηθήσει. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τα έχουν παρατήσει μεταξύ προεφηβείας και εφηβείας επειδή ένιωσαν απογοήτευση. Τα παιδιά πρέπει να μένουν στον αθλητισμό, ανεξάρτητα αν θα είναι το ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο σπορ. Το αν θα γίνουν επαγγελματίες παίκτες είναι μια άλλη, εντελώς διαφορετική, ιστορία.
πηγή: newsacademies
