Γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης, δημοσιογράφος – αρχισυντάκτης του acadimies.gr
Και να λοιπόν που έφτασε εκείνη η ώρα που έτρεμες. Μετά από τόσες συνεχόμενες νίκες, η στιγμή που γεύτηκες την πικρή γεύση της ήττας πέρασε το κατώφλι σου. Το κεφάλι σου πάει να σπάσει, νιώθεις τα νεύρα σου να κυριεύουν κάθε χιλιοστό του κορμιού σου και τα πόδια σου να μην καταφέρνουν να κάνουν ούτε βήμα…
Κι όμως, μια ήττα μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά, τόσο για τον αθλητή όσο και για την ομάδα. Αρκεί μονάχα να γίνει σωστά η διαχείριση της. Αφορισμοί και προσπάθεια δημιουργίας ‘’ενόχων’’ το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να επιτρέψουν στον πανικό να κυριαρχήσει και να μην αφήσουν το μυαλό να λειτουργήσει με ξεκάθαρη σκέψη. Για να προχωρήσει κανείς μπροστά, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον προηγούμενο αγώνα απλά ως γεγονός που συμβαίνει απόλυτα φυσιολογικά και σε όλους. Μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να καταφέρει ο αθλητής να αξιολογήσει την απόδοσή του, ώστε να μπορέσει να εκπονήσει ένα μελλοντικό σχέδιο δράσης σε ανάλογες περιπτώσεις, μαθαίνοντας από τα λάθη του. Άλλωστε ποιος είναι εκείνος που δεν έχει κάνει ποτέ στη ζωή του λάθη; Είναι απαραίτητο να καθίσει και να συζητήσει με τον εαυτό του, να ξαναθυμηθεί τα λάθη που έγιναν, να τα αξιολογήσει. Με καθαρό μυαλό και ψυχραιμία. Κάτω από το πρίσμα της ψύχραιμης ανάλυσης και όχι υπό το βάρος της απόδοσης ευθυνών.
Αυτό που βοηθάει στο να ξεπεράσει εποικοδομητικά μια ομάδα την ήττα είναι μια γόνιμη συζήτηση των παικτών και του προπονητή τους. Μια ψύχραιμη ανάλυση του χαμένου αγώνα. Δίχως να ρίχνει ο ένας το φταίξιμο στον άλλον. Το βασικό είναι να δει ο καθένας την οπτική των άλλων συμπαικτών του και να ακούσει τις διαφορετικές απόψεις, ώστε να βρεθεί τελικά τι έφταιξε. Και όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, να δουν πώς μπορούν αυτό να το βελτιώσουν.
Ιδιαίτερα σημαντικός είναι και ο ρόλος των γονέων στη διαχείριση μιας ήττας. Αν οι γονείς σε μια κακή στιγμή αρχίζουν να κακολογούν τους ‘’μη ταλαντούχους’’ συμπαίκτες του παιδιού τους προσπαθώντας να κατασκευάσουν ‘’ενόχους’’ και αθωώνοντας έτσι το παιδί τους, τότε καταστρέφουν το όλο νόημα τού να είναι κανείς μέλος σε μια ομάδα: την αίσθηση του να ανήκεις σε μια ομάδα. Αφήνοντας τον προπονητή να βρει την λύση μαζί με τα παιδιά, είναι βέβαιο πως ούτε με περισσότερο άγχος θα φορτώσουν τα παιδιά τους ούτε θα δημιουργήσουν προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία της ομάδας.
Το ποδόσφαιρο είναι χαρά, είναι μια καταιγίδα αντικρουόμενων συναισθημάτων, είναι μια μικρογραφία της ίδιας τελικά τη ζωής. Ας απολαύσουμε λοιπόν όλοι μαζί, παιδιά, προπονητές και γονείς όλη αυτή τη μαγεία που ξεδιπλώνεται απλόχερα μπροστά στα μάτια μας πάνω στο ‘’πράσινο χαλί’’ ζώντας την κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι.
