Του Μάριου Προδρόμου *
Αν τύχει και περάσω από κάποιο γήπεδο που προπονείται παιδική ή εφηβική ομάδα, σταματάω. Γουστάρω να βλέπω πιτσιρίκια να παίζουν, αλλά δυστυχώς δεν κάθομαι για πολλή ώρα. Αντέχω λίγα λεπτά, μέχρι να ακούσω από κάποιον προπονητή δύο φορές τις λέξεις: “ντρίπλαρε”, “μάρκαρε”, “άνοιξε”, “κάνε σουτ”, “δώσε πίεση” και άλλα πολλά παρόμοια.
Σε μία προπόνηση του Σιμεόνε θα ακούσεις τις ίδιες ορολογίες, τις ίδιες υποδείξεις, τις ίδιες προτροπές όπως στην προπόνηση του τμήματος τζούνιορ της Κάτω Λακατάμιας, στην Κύπρο. Και πράγματι, μιλάω σοβαρά.
Το μεγαλύτερο λάθος του παιδικού ποδοσφαίρου είναι που κόβουμε το ένστικτο και φιλτράρουμε την φαντασία των μικρών ποδοσφαιριστών.
Το ποδοσφαιρικό ένστικτο του πιτσιρικά δεν είναι για περιορισμό. Ασ’ τον να δοκιμάσει χίλιους τρόπους να βάλει τη μπάλα στο τέρμα, κι άλλους χίλιους που θα έχει δει το προηγούμενο βράδυ στο youtube.
Παρακολουθείς αγώνα Παιδικού Πρωταθλήματος κι ακούς 40 συστήματα, βλέπεις σύνθετες άμυνες, Man to Man, ζώνη. Και όλα αυτά για να νικήσει η ομάδα, να χαρούν οι γονείς και να μην απειληθεί η δουλειά του προπονητή…
Γνωρίζεις κάποιον δάσκαλο που να κάθεται μαζί με τους μαθητές του και να τους λέει τις απαντήσεις την ώρα του διαγωνίσματος;
Όχι, ε; Τότε γιατί το κάνει ο προπονητής στο ποδόσφαιρο; Την ώρα του αγώνα γιατί να τους δίνει τις λύσεις, όταν τους έχει ήδη διδάξει τα δεδομένα στις προπονήσεις;
Θα μου πείτε ότι τα παιδιά χαίρονται με τη νίκη! Ασφαλώς και χαίρονται! Αλλά θα έχουν μέλλον στο ποδόσφαιρο χωρίς να μάθουν να παίρνουν από μόνοι τους αποφάσεις; Πολύ αμφιβάλλω…
Οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες…
Έχει κάποια πράγματα που βλέπω στο παιδικό ποδόσφαιρο και με αφήνουν άφωνο. Προπονητής να… παρκάρει το λεωφορείο μπροστά από την «πόρτα» και να παίζει μακρινές μπαλιές.
Κέρδισες κύριε έναν “τενεκέ” που θέλουμε να το αποκαλούμε κύπελλο. Τα παιδιά όμως τι κέρδισαν;
Η τεχνική, η γρήγορη σκέψη καθώς και η διορατικότητα επηρεάζονται από την εκμάθηση μέχρι τα 15 του παιδιού. Μετά είναι πολύ αργά. Με το να έχει μισή επαφή με τη μπάλα το κάθε παιδί στα παιχνίδια τι κερδίζει;
Κερδίζει μονάχα ο εγωισμός του προπονητή που βλέπει πάνω από όλα την προσωπική του εξέλιξη. Το κύπελλο πρέπει να το κερδίσει για να φέρει περισσότερους “πελάτες” στην Ακαδημία του και για να πάρει αύξηση. Το παιδί όμως κύριε προπονητή τι κερδίζει; Έχει βελτιωθεί στη φετινή χρονιά; Έχει γίνει πιο έξυπνο ποδοσφαιρικά; Έχει γίνει πιο τεχνίτης; Η μήπως επειδή ξέρεις ότι δεν θα έχεις τα παιδιά σε μερικά χρόνια, τα χρησιμοποιείς για να χτίσεις το όνομα σου απάνω στις πλάτες τους;
Το να κερδίσεις ένα αγώνα χάνοντας το παιδί είναι μια θυσία πέρα για πέρα ευτελής. Στην πρώτη ομάδα δεν θα ζητήσουν βιογραφικό από το παιδί. Δεν θα πούνε του παιδιού ότι επειδή έχει 100 κύπελλα παίρνει φανέλα βασικού στην πρώτη ομάδα. Αν κάνει του προπονητή που θα είναι στη πρώτη ομάδα θα πάει. Αν όχι κανένα κύπελλο δεν θα το εξασφαλίσει το επαγγελματικό συμβόλαιο. Αν έχει αποκτήσει τεχνική και γρηγοράδα θα πάει. Αν έχει μάθει να παίζει ποδόσφαιρο με το μυαλό θα τον θέλουν όλοι.
Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία σε αυτή την χώρα για το καλό του παιδιού. Όταν βρίσκουμε αδύνατη ομάδα μπροστά μας, ας ενθαρρύνουμε τα παιδιά να ανταλλάξουν 20 μπαλιές πριν βάλουν γκολ. Όχι μόνο για να μην νοιώθουν άβολα τα άλλα παιδιά, αλλά να κερδίζουν και τα παιδιά μας με αυτό τον τρόπο βελτιώνοντας το “passing game” καθώς και τις αποφάσεις τους.
Τι κερδίζω με το να βάλω 30 γκολ για να έρθω πρώτος κάνοντας σουτ από την μέση του γηπέδου γιατί ο αντίπαλος τερματοφύλακας είναι μισό μέτρο; Οι ευκαιρίες όπως καταλαμβάνετε είναι ελάχιστες για τον νεαρό ποδοσφαιριστή. Ας φροντίσουμε λοιπόν να του παρέχουμε ό,τι καλύτερο με μοναδικό κριτήριο την ατομική του βελτίωση και όχι τα κύπελλα…
*Μάριος Προδρόμου
M. Ed College of New Jersey
Mental Game Coach
2017 WGD-Genius of the Year for Europe
Associate of the American Psychological Association
Επιμέλεια κειμένου: Δώρα Ιωακειμίδου
