Ο Φάμπιο Πιζακάνε γεννήθηκε στις 14 Γενάρη του 1986 στην “ισπανική συνοικία” της Νάπολης. Μια περιοχή ιστορική όσο και υποβαθμισμένη της πόλης του ιταλικού Νότου.
Άρχισε την καριέρα του από τις ακαδημίες της Τζένοα, αλλά στα 14 του χρόνια παρέλυσε και καθηλώθηκε στο κρεβάτι.
Υπέφερε από το σύνδρομο “Guillain-Barré”, μια ασθένεια που επιτίθεται στο νευρικό σύστημα κι εκδηλώνεται μεταξύ άλλων συμπτωμάτων με προοδευτική παράλυση.
Ο 30χρονος ποδοσφαιριστής δήλωσε:
“Ένα πρωί σηκώθηκα και ήμουν παράλυτος από το κεφάλι έως τα πόδια. Κατάλαβα τη σοβαρότητα της κατάστασης, όταν ξύπνησα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου”.
Πέραν του ίδιου του Φάμπιο, το δράμα πέρασε κι έζησε μαζί του και η οικογένειά του με τον πατέρα του Πιζακάνε να σημειώνει:
“Συμβουλευτήκαμε πέντε ή έξι ειδικούς γιατρούς, κανείς ήξερε να μας πει τι είχε το παιδί, γιατί εκείνη την εποχή ο Φάμπιο ήταν ακόμη παιδί. Ο γιατρός μου είπε ότι ίσως να μην ξαναέπαιζε, αλλά τότε ήταν το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε, αν θα παίξει δηλαδή”.
Μετά ακολούθησε το κώμα, στο νοσοκομείο για τρεις μήνες. Αλλά, τα κατάφερε και το ξεπέρασε κι αυτό. Μετά την ανάρρωση, ξαναέπαιξε και ποδόσφαιρο, στη θέση του αμυντικού. Στο τέλος της σεζόν 2004/05 έκανε το ντεμπούτο στη Serie B. Ακολούθησαν οι δανεισμοί σε Ραβένα, Κρεμονέζε, Λαντσιάνο και Λουμετζάνε.
Η τελευταία αγόρασε τα δικαιώματά του εξ’ ημισείας (συνιδιοκτησία) με την Κιέβο. Όλα αυτά στην τρίτη εθνική κατηγορία της γειτονικής χώρας. Επέστρεψε στη δεύτερη (Serie B) το 2009 παίζοντας ως δανεικός στην Ανκόνα. Αλλά, η Ανκόνα τελείωσε τη χρονιά υπό πτώχευση.
Λουμετζάνε, τούμπαλιν. Το 2011 δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον Τζόρζιο Μπουφόνε, πρώην τεχνικός του διευθυντής στη Ραβένα. Γιατί; Για να “στήσει” το ματς.
“Ήταν ο διευθυντής μου στη Ραβένα. Τέσσερα-πέντε χρόνια μετά τον συνάντησα ως αντίπαλο με τη Λουμετζάνε. Με πήρε τηλέφωνο στις 14 Απρίλη και τρεις ημέρες πριν το ματς της Λουμετζάνε με τη Ραβένα. Δεν είχα ξαναμιλήσει μαζί του στο τηλέφωνο. Μου πρότεινε 50.000 ευρώ για να κανονίσουμε το ματς”.
Τα είχε ανάγκη, αλλά δεν δέχθηκε το “deal”. Τους κατήγγειλε. Κι αυτά τα χρόνια ήταν δύσκολα. “Η Ραβένα κι ο Μπουφόνε, ακολούθησαν υπερασπιστική γραμμή, αρνούμενοι τα πάντα. Δεν είχα αποδείξεις. Ήταν η απάντηση ενός νέου παίκτη σε έναν διευθυντή με 20 χρόνια εμπειρίας”, είπε σε συνέντευξή του στη FIFA το 2012. Βέβαια, οι ιταλικές Αρχές βρήκαν στοιχεία και προχώρησαν στις έρευνες.
Ο Μπουφόνε καταδικάστηκε για το σκάνδαλο με το όνομα “Calcioscommesse”. Ο Φάμπιο και ο Σιμόνε Φαρίνα (έτερος παίκτης που προχώρησε σε καταγγελία) τιμήθηκαν από τη FIFA ως πρεσβευτές του “καθαρού παιχνιδιού”. Ξεπέρασε τα πάντα ο Φάμπιο. Ήθελε κάτι ακόμη: “Το όνειρό μου είναι παίξω στη Serie A. Θα δουλεύω να το πετύχω, μέχρι να κρεμάσω τα παπούτσια μου”.
Αυτά, εν έτει 2012. Πρώτα Τερνάνα και μετά Αβελίνο. Εκεί, στη δεύτερη, συναντά τον Μασιμιλιάνο Ραστέλι. Όταν ο Μασιμιλιάνο αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της Κάλιαρι, παίρνει μαζί του και τον Φάμπιο.
Αλλά, οι μπελάδες δεν τελειώνουν. Το Μάιο του 2016 ξεσπά ένα νέο σκάνδαλο στημένων ματς, με τις ρίζες του στη ναπολιτάνικη μαφία και το όνομα “Vannella Grassi”.
Ο ένας εκ των ανακριτών, Αντόνιο Ακούρσο, εμπλέκει το όνομα του Πιζακάνε σε έρευνα για τη σεζόν 2013/14, όταν έπαιζε στην Αβελίνο. Ο Φάμπιο απολογήθηκε κι αρνήθηκε κάθε κατηγορία.
Και την προηγούμενη Κυριακή (18/9) ήρθε η δικαίωση. Η εκπλήρωση του ονείρου του. Ο Ραστέλι του δίνει εντολή να περάσει στον αγωνιστικό χώρο, στο 79 λεπτό της εντός έδρας αναμέτρησης με την Αταλάντα, στη θέση του Μπιτάντε. Σε ηλικία 30 ετών έκανε το ντεμπούτο του στη Serie A. Αφού είχε περάσει όλα αυτά γι’ αυτό ξέσπασε και σε δάκρυα μετά το ματς. Όπως είπε και στους δημοσιογράφους: “Ποτέ δεν εγκατέλειψα”.