Γράφει ο Θανάσης Παρασχούδης*

Γεια σου φιλαράκι μου,

σε χαιρετώ από το Έλτσε της Ισπανίας. Μια φιλήσυχη επαρχιακή, για τα ισπανικά δεδομένα, πόλη που βρίσκεται στη Βαλενθιάνικη κοινότητα. Όλα κυλούν ήσυχα και ομαλά εδώ. Ωραίος καιρός, ευγενικοί άνθρωποι, όμορφα τοπία. Ξέρεις φίλε, η Ισπανία είναι μια χώρα που μοιάζει με τη δική μας.

Όπως και στη χώρα μας, έτσι κι εδώ… βράζει το αίμα τους! Αγαπάνε τη ζωή, τη διασκέδαση, τις διακοπές και φυσικά είναι ερωτευμένοι με το ποδόσφαιρο. Είμαι 6 μήνες εδώ. Δεν είναι πολλοί. Ήταν όμως αρκετοί για να καταλάβω τι σημαίνει ποδόσφαιρο γι’ αυτούς. Επειδή ξέρω ότι αγαπάς και συ το ποδόσφαιρο, θα μοιραστώ μαζί σου μερικά απ’ αυτά που είδα, άκουσα κι έμαθα στην Ισπανία.

Πέρασαν λοιπόν 5 μήνες γεμάτοι ταξίδια, εμπειρίες και ποδόσφαιρο! Πολύ ποδόσφαιρο, μέσα από μικρά γήπεδα και τη Segunda Division, στην Primera και στο Champions League. Πάντα υπήρχε κάτι διαφορετικό. Εβλεπα διαρκώς καινούρια πράγματα που με εντυπωσίαζαν. Όπως καταλαβαίνεις, δε γίνεται να στ’ αναφέρω όλα τώρα. Θα επικεντρωθώ όμως στα πιο σημαντικά!

Καμπ Νου, Βαρκελώνη

Κάτι παραπάνω από ένα γήπεδο, κάτι παραπάνω από μια ομάδα. Στην έδρα της Μπαρτσελόνα είχα την τύχη να βρεθώ δυο φορές.
Η μια εκ των δυο για να επισκεφθώ το Μουσείο του γηπέδου και να γνωρίσω καλύτερα τι σημαίνει «mes que un club». Πέρα από τους πραγματικούς ποδοσφαιρικούς θησαυρούς που μπορεί να συναντήσει κανείς στο Μουσείο, εντύπωση μου προξένησε μια ταινία μικρού μήκους για τη ζωή ενός εκκολαπτόμενου ποδοσφαιριστή που είναι μέλος των ακαδημιών της Μασία.

Εκτός από τις προπονήσεις, οι εσώκλειστοι πιτσιρικάδες πηγαίνουν με πούλμαν της ομάδας στο ίδιο κολέγιο. Μετά το σχολείο, υποχρεωτικά παρακολουθούν μαθήματα αγγλικών. Μελέτη στις εστίες με καθηγητή, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την πρόοδο του αθλητή στα μαθήματα. Εννοείται πως υπάρχει ελεύθερος χρόνος, όπου τα παιδιά χαλαρώνουν στις κοινόχρηστες αίθουσες.

Όσον αφορά στα γεύματα, φροντίζει πλήρως η ομάδα. Είναι τακτικά, με τροφές απαραίτητες και πλούσιες έτσι ώστε οι νεαροί ποδοσφαιριστές να οπλίζονται με όλα τα θρεπτικά συστατικά, που τους βοηθούν να είναι πιο αποτελεσματικοί στις γηπεδικές εγκαταστάσεις.

Τα πάντα στη Μασία έχουν το λογότυπο της Μπάρτσα. Από τα σεντόνια και τις πυτζάμες των παιδιών, μέχρι τις κούπες που πίνουν το γάλα τους. Κάνουν τα πάντα για να μην ξεχνούν οι ποδοσφαιριστές που βρίσκονται και ποια είναι η αποστολή τους.

Λίγοι απ’ αυτούς προχωράν, ενώ ελάχιστοι είναι αυτοί που πατάνε το χορτάρι του Κάμπ Νου ως επαγγελματίες. Εξάλλου η Μπαρτσελόνα έχει να υπερηφανεύεται για τους ποδοσφαιριστές που έχουν βγει από τα σπλάχνα της και γνωρίζουμε καλά όλοι, ποιοι είναι αυτοί…

Σεβίλλη, το καμάρι της Ανδαλουσίας…

Στη Σεβίλλη ο κόσμος είναι παθιασμένος με το ποδόσφαιρο. Η πόλη είναι διχασμένη σε δυο στρατόπεδα: Της Ρεαλ Μπέτις και της Σεβίλλης. Για να ακριβολογώ το καμάρι των Σεβιγίανων αλλά και ολόκληρης της Ανδαλουσίας είναι η Σεβίλλη, η οποία διαθέτει ένα πανέμορφο στάδιο, πραγματικό στολίδι για την πόλη το γνωστό ως, Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν. Ένα μεγάλο ψηφιδωτό με το έμβλημα και τα χρώματα της ομάδας, σου κεντρίζει κατ’ ευθείαν το ενδιαφέρον έξω από τις κεντρικές θύρες του σταδίου!

Από την άλλη πλευρά και συγκεκριμένα στη θύρα 16 δεσπόζει η προσωπογραφία του Αντόνιο Πουέρτα. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που φόρεσαν την φανέλα αυτή. Ένα αστέρι που δεν πρόλαβε να λάμψει, καθώς στις 28 Αυγούστου 2007 ταξίδεψε για τα γήπεδα των ουρανών προδομένος από την καρδιά του. Η προσωπογραφία αυτή σου προξενεί ανατριχίλα αλλά φυσικά σου υπενθυμίζει πως η ζωή καμία φορά είναι τόσο άδικη, όσο και το ποδόσφαιρο.

Μακρία από το Γουαδαλκιβίρ και την πόλη, στην πολύχρωμη ανδαλουσιάνικη ύπαιθρο, βρίσκονται τα προπονητικά της Σεβίλλης. Πολλά γήπεδα μαζί, το ένα δίπλα στο άλλο. Ένα απ’ αυτά μάλιστα έχει μια αρκετά μεγάλη κερκίδα που άνετα θα μπορούσε να φιλοξενήσει αγώνα χαμηλότερων κατηγοριών. Οι πιτσιρικάδες έχουν την ευκαιρία να προπονούνται δίπλα στην πρώτη ομάδα της Σεβίλλης. Όταν βλέπεις το είδωλο σου να κάνει προπόνηση λίγο πιο δίπλα από εσένα, εντείνεις και άλλο την προσπάθεια σου!

Μια εθνική για όλους…

Η εθνικής της χώρας είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο επιτυχημένες εθνικές του πλανήτη. Με δύο Ευρωπαϊκούς τίτλους στη σειρά, έναν Παγκόσμιο και μια παρουσία σε τελικό Confederations τα τελευταία 9 χρόνια, η ποδοσφαιρική υφήλιος υποκλίνεται στους “furias rojas”.

Την ομάδα αυτή λοιπόν έχουν την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν όλοι. Τι εννοώ; Κάθε παιχνίδι διεξάγεται σε διαφορετική πόλη και σε διαφορετικό γήπεδο. Σπάνια θα αγωνιστεί στην πρωτεύουσα, τη Μαδρίτη.

Όλη χώρα είναι κοντά στην ομάδα αφού οι πιο πολλοί την έχουν δει έστω και μια αφορά να αγωνίζεται στην πόλη τους. Την αγάπη των Ισπανών για την εθνική τους τη βίωσα στη Μούρθια, στους διαδρόμους του Νουέβα Κοντομίνα για να αγοράσω ένα εισιτήριο για το φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Κολομβία. Για την ιστορία, έφαγα την μισή μου μέρα περιμένοντας για ένα μαγικό χαρτάκι…

Το δράμα της πόλης μου…

Την ώρα που διαβάζεις το γράμμα, ίσως σκέφτεσαι αν όλα είναι ιδανικά στην Ισπανία. Ούτε ένα ψεγάδι δεν υπάρχει στα ποδοσφαιρικά δρώμενά τους; Εννοείται πως υπάρχουν προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομάδα της πόλης που διαμένω. Η Έλτσε μετά από 18 χρόνια υποβιβάστηκε στη Σεγούντα Β, την αντίστοιχη δική μας Γ’ εθνική.

Και είναι η πρώτη και μοναδική ομάδα στη χώρα που υποβιβάστηκε από την Πριμέρα Ντιβιζιόν στη Σεγούντα λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ενός κακού μύρια έπονται κι έτσι η ομάδα μέσα σε τρία χρόνια γνώρισε έναν ακόμη ντροπιαστικό υποβιβασμό. Γενεσιουργές αιτίες θεωρήθηκαν η ασυδοσία και η ανικανότητα της διοίκησης καθώς και η αδιαφορία αρκετών ποδοσφαιριστών της Ελτσε. Ίσως να σου θυμίζουν τα γεγονότα αυτά την Ελλάδα μας…

Θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες για την Ισπανία και το ποδόσφαιρό της. Σ’ ένα γράμμα θα ήταν δύσκολο να περιγράψω τις υπόλοιπες ιστορίες που έζησα. Ελπίζω όμως να πήρες μια ιδέα για το πώς είναι τα πράγματα εδώ, στην Ισπανία. Το ποδόσφαιρο είναι το ίδιο άθλημα με τους ίδιους κανόνες, παντού. Στην Ισπανία ίσως φαίνεται λίγο πιο όμορφο. Είναι τα γήπεδα που κουβαλάνε την ιστορία τους; Είναι ο κόσμος; Είναι το πάθος για την μπάλα; Δε ξέρω, όμως θα συμφωνήσω ότι οι 5 μήνες ίσως τελικά να ήταν λίγοι τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ίσα που προλαβαίνεις να αγγίξεις λίγη από τη μαγεία…

Να είσαι καλά φίλε μου!. Όπως λέμε κι εδώ,

μία αγκαλιά…
Θανάσης Παρασχούδης

*Ο Θανάσης Παρασχούδης είναι φοιτητής ΤΕΦΑΑ

Επιμέλεια! Δώρα Ιωακειμίδου