Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το Ελληνικό Ποδόσφαιρο -αυτός ο υπόκοσμος όπως έχουμε γράψει συχνά- έχει ξεπεράσει σε φαντασία και τις πλέον διεφθαρμένες δικτατορίες της υποσαχάριας Αφρικής, ή τις υπανάπτυκτες δημοκρατίες της Κεντρικής Αμερικής.
Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο, όπου συζητούν δημοσίως στα ΜΜΕ για τα εξαψήφια ποσά με τα οποία χρηματίζονται οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες που θα εκλέξουν τη νέα διοίκηση της Ομοσπονδίας τους . Αλλά αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, θεωρείται φυσιολογικό.
Οταν ο Σ. Κοντονής ξεκινούσε κάτι που φαινόταν σχεδόν αδύνατο να πετύχει, γράψαμε ότι η Πολιτεία δεν είναι δυνατόν να συζητά με αυτό τον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου, με τους μπράβους, την παρανομία και την αποτρόπαια αισθητική του. Σε μεγάλο βαθμό φάνηκε πως δεν συνομίλησε ποτέ, δεν ανέχτηκε σε κανένα σημείο τις άνοστες και χιλιοειπωμένες απειλές περί Grexit και μάλλον δικαιώθηκε.
Χωρίς διοίκηση καλύτερα…
Αυτό που έχει τη δική του ιδιαίτερη σημασία και αποτελεί την ουσία της υπόθεσης είναι ότι οι φίλαθλοι θα ήθελαν να μην γίνουν αυτές οι εκλογές γιατί η μόνη σοβαρή περίοδος του ελληνικού ποδοσφαίρου στην οποία απολαμβάνουν το πρωτάθλημα, είναι αυτή που δεν υπάρχει διοίκηση ούτε στην ΕΠΟ, ούτε -πρακτικά- στη Super League…
Όμως το πρόβλημα, όσο και αν όλα αυτά δικαιώνουν τον Κοντονή, παραμένει το ποδόσφαιρο καθαυτό και η ποιότητα των ανθρώπων που το επανδρώνουν, σε κάθε επίπεδο, προσωπικό που αντλείται από τα χειρότερα και πιο αντιπαραγωγικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Το πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να διοικηθεί το ποδόσφαιρο από τα δικά του όργανα και άρα να τα εκλέξει. Και είναι σαφές ότι οι παράγοντες, επιχειρηματίες και λοιποί εμπλεκόμενοι δεν μπορούν να εγγυηθούν μια σοβαρή κατάσταση αφού αυτό το οπαδικό και δηλητηριασμένο -και διεφθαρμένο- από το στοίχημα, σπορ, έχει πάψει από καιρό να ανάγεται σε αθλητισμό αλλά περισσότερο είναι ένας χώρος που αγγίζει το κοινό έγκλημα (αν δεν ταυτίζεται σε κάποιες περιπτώσεις).
Και χωρίς εκλογές…
Άρα η τακτική Κοντονή που αρνήθηκε να συνομιλήσει με τον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου, στη συνέχεια άφησε τους παράγοντες του ποδοσφαίρου να εκτεθούν και τώρα ζητά μακρόχρονη επιτροπεία και ορισμό διοίκησης από την UEFA είναι μια εντυπωσιακά εύστοχη κίνηση, πιστή στο βηματισμό που έχει δείξει εξαρχής.
Έτσι κι αλλιώς εκλογές με “βαλίτσες” που βολτάρουν σε δημόσια θέα, είναι μάλλον παρωδία.
Η θετική εικόνα του “ακέφαλου” ποδοσφαίρου δικαιώνει απόλυτα την άποψη ότι αν θέλεις να απαλλάξεις ένα χώρο από μια συμμορία δεν την αντικαθιστάς με μια άλλα συμμορία. (ίσως πιο φιλική αλλά πάλι συμμορία).
Δηλαδή, αυτό που κατά κόρον συνέβη στο παρελθόν, αναμεμιγμένο με ολίγο κομματισμό και οπαδισμό περί εκλεκτών και μη συμμοριών.
