Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου

“Ο αθλητισμός ωφελεί μέχρι να κοκκινίσουν τα μάγουλά σου. Από κει και πέρα είναι βλαβερός και καταστρέφει το μυαλό”.
Την ιδιαίτερη αυτή ρήση παρέδωσε στην παρακαταθήκη αποφθεγμάτων ο Κυνικός φιλόσοφος Διογένης. Υπό το πρίσμα της αφοριστικής αυτής σκέψης, συνεχίζω να διαβάζω κάθε λογής άρθρο σχετικό κυρίως με το παιδικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα…

Σπανίως όμως σχολιάζω άρθρα, καθώς θεωρώ ότι κανένα νόημα δεν έχει για μένα να εμπλέξω τις προσωπικές μου απόψεις σε θέσεις έτερες και παγιωμένες από καιρό.

Υπάρχουν όμως άρθρα που ακουμπάνε απόλυτα στην πολύχρονη εμπειρία μου, τις ιδιότητες που πλέον φέρω, αλλά κυρίως στα βιώματά μου από “το σύμπλεγμα των ακαδημιών” όπως συνηθίζω να το αποκαλώ. Άλλωστε, για χρόνια υπηρετώ με συνέπεια το συγκεκριμένο κομμάτι του ποδοσφαίρου, το οποίο αν και ξεκίνησε να λειτουργεί ως το πιο υγιές και καθαρό, κατέληξε (κι αυτό) να θεωρείται συμπλεγματικό.

Πλέον μαζί με όλο το υπόλοιπο κομμάτι της ανίκητης «Λερναίας Υδρας» του ποδοσφαίρου, οι Ελληνικές Σχολές Ποδοσφαίρου κρίνονται στο λογισμικό των εγκεφάλων μας ως πολυδαίδαλες, πολυεπίπεδες, ύποπτες κι ανεξέλεγκτες…

“Και τώρα τί κάνουμε;”

Αν σε κάποιον αθλητικό συντάκτη, έρχονται λόγω δημοφιλίας μέσω email ερωτήσεις των γονιών για μάνατζερς, ακαδημίες, τουρνουά, camp και δοκιμές με ξένους σκάουτερς μεγάλων ομάδων, φανταστείτε τι μπορεί να συμβαίνει στις δικές μου ηλεκτρονικές διευθύνσεις, όταν καθημερινά συναλλάσσομαι με δεκάδες προπονητές, γονείς, αθλητές, παράγοντες, θεσμικούς φορείς.
Κι όσο πλησιάζει ο καιρός της λήξης της αγωνιστικής περιόδου, άλλο τόσο θα αυξάνονται τα ερωτηματικά τύπου «Και τώρα; Τι κάνουμε;»

Αλλωστε, ένας από τους βασικούς άξονες του Οργανισμού Ανάπτυξης Σχολών Ποδοσφαίρου (ΟΑΣΠΕ) που ίδρυσα πριν αρκετά χρόνια είναι εκτός της πάταξης της παραοικονομίας του παιδικού ποδοσφαίρου μέσω συνεργειών, η ενημέρωση και η προστασία των εμπλεκομένων όπως και η χαρτογράφηση των Ακαδημιών της χώρας μας.
Θεωρώ τη συνεισφορά του ΟΑΣΠΕ ως τώρα ουσιαστική και εν πολλοίς αποτελεσματική, ενώ έπεται συνέχεια.

Πράγματι, η πλειοψηφία των μηνυμάτων που κι εγώ δέχομαι (όπως και κάθε σχετικός ή άσχετος με τον χώρο), αφορά σε ερωτήσεις τύπου “τι λες για αυτή την ακαδημία;”, “τι νομίζεις για αυτό το trial, να στείλω τον πιτσιρικά;”, “τι άποψη έχεις για αυτό το camp; Αξίζει;”, “να στείλω τον γιο μου να δοκιμαστεί;” “τι άποψη έχεις για αυτόν τον προπονητή ακαδημιών; “σε ποια ακαδημία να γράψω το παιδί μου”, «Υπάρχει μάνατζερ που μπορεί να βοηθήσει»…

Σε αντίθεση με τα παιδιά που είναι απολύτως συνειδητοποιημένα και ρωτούν ευθέως: “Τι πρέπει να κάνω για να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;”, “Ξέρετε κάποιον καλό μάνατζερ να με αναλάβει;”, οι γονείς τους έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση στα ίδια ακριβώς θέματα. Και αξίζει να αναλυθεί ως επιμέρους δεδομένο από τους αθλητικούς ψυχολόγους.

Οταν ένας δημοσιογράφος, που ναι μεν έχει άποψη για τον χώρο, ειδικός όμως δεν είναι στο παιδικό ποδόσφαιρο, καλείται να πάρει δημόσια θέση για το πως θα διαχειριστούν οι γονείς το παιδί τους σε ό,τι αφορά στην εξέλιξή του, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.

Οταν ένας γονιός ή ένας νεαρός αθλητής ρωτά ένα δημοσιογράφο, επειδή απλά τον ξέρει από τα ΜΜΕ, για το τί θα πρέπει να κάνει για το μέλλον του, τότε φταίμε όλοι που φτάσαμε ως εδώ

Και δεν το γράφω για να μειώσω τον ρόλο κανενός. Με κάθε σεβασμό στο έργο του καθενός, οφείλω να υπογραμμίσω πως είναι διαφορετικό να εκφέρεις την άποψη σου περιγράφοντας μιαν αθλητική συνάντηση, κι εντελώς άλλο να απορρίπτεις συλλήβδην “τα πάντα όλα” που αφορούν έστω και στο σαθρό οικοδόμημα που δημιούργησε η ανοχή της Πολιτείας στον αθλητισμό.

Καμιά αμηχανία δεν προκύπτει σε κάποιον που γνωρίζει άψογα ένα θέμα, έχει επιχειρήματα και δεν τον απασχολεί αν θα τσαλακώσει την εικόνα του, όταν καλείται να πάρει θέση επί της ουσίας!

Σαφώς όμως, όταν κάποιος που λογίζει τον εαυτό του ως ειδήμων σκοπεύει να επηρεάσει, να προβληματίσει, να απογοητεύσει έναν γονιό επειδή γνωρίζει εκ των έσω πράγματα και καταστάσεις, ο οποίος γονιός στη συνέχεια θα αναγκαστεί να απογοητεύσει τον πιτσιρικά του, τότε πράγματι, νοιώθει αμήχανα.

Πώς να πει κάποιος που ανήκει “στο σύστημα” ή είναι ρεπόρτερ μιας ομάδας, «μην πας το παιδί σου στο τάδε καμπ αξιολόγησης, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα»!
Πώς να πει κάποιος που γνωρίζει εκ των έσω πώς γίνονται οι συναλλαγές μάνατζερ – ομάδων, τον λόγο που δεν παίζει το δικό του παιδί, και παίζει του… γείτονα;

Οταν οι Ακαδημίες ήταν το πιο καθαρό κομμάτι του ποδοσφαίρου

Ηταν αρχές του 2003 όταν έγραψα για πρώτη φορά τη λέξη “ακαδημίες” στη βινιέτα της σελίδας ως αθλητική συντάκτρια στα “ΣΠΟΡ του Βορρά”, και τότε, στα σπάργανα ακόμη τα τμήματα υποδομής, αποτελούσαν ό,τι πιο καθαρό και ελπιδοφόρο στον αθλητισμό.

ΗΤΑΝ. Χρόνος παρελθοντικός γιατί δεν είναι πλέον και τόσο αθώοι όλοι όσοι τις υπηρετούν…
Λογικά, δεν μπορούν να επιστρέψουν στην καθαρότητά τους, καθώς το νερό που κύλησε στο μύλο, έγινε ποτάμι διαφθοράς και μας έπνιξε. Συνένοχοι οι πάντες!

Συμφωνώ ότι όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση, τόσο μεγαλώνει η παραοικονομία του αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου. Αλλωστε, έτσι συμβαίνει επί δεκαετίες σε κάθε τριτοκοσμική χώρα… Κι η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Διαφωνώ όμως με την άποψη πως “Ολο αυτό συμβαίνει επειδή στην Ελλάδα κυκλοφορούν εκατοντάδες χιλιάδες, για να μη πω εκατομμύρια, γονείς που στηρίζουν πάνω στα παιδιά την αδικαιολόγητη προσδοκία να τους κάνουν εκατομμυριούχους επειδή το παιδί έχει μεγάλο ταλέντο, άρα θα γίνει παικταράς”.

Ολο αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει αξιοκρατία και καμία επίσημη αξιολόγηση του ταλέντου της χώρας μας. Καμιά θεσμοθετημένη οργάνωση, επιστημονική κοινότητα, φορέας και ό,τι άλλο συναφές δεν υπάρχει που να είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις στο ερώτημα του εκάστοτε γονέα για το αν κάνει ή όχι το παιδί του για το άθλημα… Όλα υπόκεινται στην κρίση του κάθε προπονητή, ικανού ή όχι, καταρτισμένου ή εμπειρικού.

Δεν πιστεύω πως άπαντες οι γονείς θέλουν τα αγόρια τους να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Οι περισσότεροι γονείς είναι πλέον μορφωμένοι, συνειδητοποιημένοι, και λογικά σκεπτόμενοι. Οι περισσότεροι επίσης πατεράδες έχουν ιδίαν πείρα από τους ερασιτεχνικούς συλλόγους, καθώς όταν ήταν κι εκείνοι παιδιά, όλο και κάποια μπάλα κλώτσησαν στην ομάδα της γειτονιάς τους. Εχουν άποψη, ένστικτο και λογική ακόμη και οι πιο “άμπαλοι”.

Το να γίνει ένας γονιός όμως “θύμα” αεριτζήδων, αν και φαντάζει δυσκολότερο από ότι στο πρόσφατο παρελθόν, έχει ακόμη αρκετές πιθανότητες. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι γονείς διεξοδικά ψάχνουν πώς θα βοηθήσουν το παιδί τους πρακτικά και ουσιαστικά, και πληρώνουν τα πάντα άκριτα, κινδυνεύουν να εμπλακούν σε κυκεώνες περίεργους με απρόβλεπτες εξελίξεις για τις οικογένειές τους.

Τα λαμόγια πάσης φύσεως που πουλούν τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δε θα πάψουν να ζουν ανάμεσά μας, αλλά πλέον το έργο τους γίνεται κάπως δυσκολότερο, καθώς οι ίδιοι δεν συνεννοήθηκαν καλά μεταξύ τους και χάλασαν τη δική τους ελεεινή πιάτσα. Εκτέθηκαν κι αυτό είναι φανερό…

Η πηγή του κακού για όλα τα δεινά του παιδικού ποδοσφαίρου, δεν μπορώ με σιγουριά να ισχυριστώ πως είναι η απουσία ενός “Κέντρου Προστασίας Καταναλωτή της ποδοσφαιρικής αγοράς”, η οποία θα λειτουργούσε προς το συμφέρον του παιδιού και του γονιού. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα σχήμα από “αδιάφθορους” θεσμικούς φορείς που θα εφορμά σε ακαδημίες – εκτρώματα και θα κλείνει παράνομους συλλόγους εν ριπή οφθαλμού.

Αφενός γιατί τα περισσότερα γήπεδα που οργανώνονται οι “σχολές” Μη Κερδοσκοπικού χαρακτήρα είναι ακατάλληλα δια ανηλίκους (και παράνομα, βλ. αδειοδοτήσεις γηπέδων)…, αφετέρου πώς να ξεμπλέξεις ένα τόσο μπερδεμένο κουβάρι με διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία αρχίζουν από τα μπαμπίνι για να καταλήξουν σε χρηματισμούς πρώτων ομάδων!

Σαφώς κι έχει σκεφτεί τόσο η ΕΠΟ, όσο και η ΓΓΑ να χαρτογραφήσει ουσιαστικά και όχι τυπικά αυτή την αγορά και να ξεχωρίσει τους ευσυνείδητους και πιστοποιημένους επαγγελματίες αυτού του χώρου από τους τυχοδιώκτες, τους αεριτζήδες και τους απατεώνες που κυκλοφορούν.

Δυστυχώς για όλους εμάς, κάτι τέτοιο στάθηκε ως τώρα πρακτικά αδύνατο, καθώς η δομή και το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, δίνει αυτές τις αρμοδιότητες στις τοπικές Ενώσεις (ΕΠΣ).
Αυτές είναι υπόλογες και οφείλουν να εγκρίνουν κάθε νέο αίτημα ίδρυσης αθλητικού σωματείου, με αποτέλεσμα τα πράγματα να περιπλέκονται, όταν καταλήγουν στα Μητρώα της ΕΠΟ.
Εγινε κακή αρχή, και ανάλογα συνεχίζεται.

Οδηγίες προς… ναυτιλομένους

“Και τι προτείνεις”, θα αναρωτηθείτε, ειδικά όσοι ανησυχείτε για τον πιτσιρικά σας. Σε μια κανονική χώρα δε θα χρειαζόταν να κάνω καμία πρόταση, διότι η Ομοσπονδία σε συνεργασία με διάφορους φορείς θα είχε φροντίσει για όλα.

Στη «μουδιασμένη» Ελλάδα του 2017, τη φορτωμένη με δισεπίλυτα Μνημόνια, θα ζητούσα από τους γονείς να είναι υποψιασμένοι και επιφυλακτικοί σε κάθε “περίεργη” πρόταση που τους γίνεται. Να επιλέγουν ακαδημίες με προπονητές πτυχιούχους – παιδαγωγούς, να ζητούν με επιμονή όλα τα εχέγγυα που θα μπορούσαν να τους καλύψουν, να ψάχνουν καλά όπως θα έκαναν για το Σχολείο του παιδιού τους, κι αν δεν τους καλύπτουν όλα αυτά που βρίσκουν, να συνεχίσουν να αναζητούν το καλύτερο.

Αν βρίσκουν παρανομίες να μη διστάζουν να τις καταγγέλλουν εγγράφως σε Συνδέσμους, σε Ενώσεις, στην Αστυνομία, στα ΜΜΕ. Να μη διστάζουν να καταγγέλλουν την όποια παραβατικότητα ή κοροϊδία επώνυμα!
Να μην υποκύπτουν σε κανέναν και τίποτα για το καλό όλων των παιδιών. Τέλος, να μάθουν να ρωτούν ανθρώπους που εκτιμούν και κυρίως να ακούν το παιδί τους. Αν αυτό είναι χαρούμενο και ικανοποιημένο, είναι ένα πρώτο δείγμα θετικό…

Σε περίπτωση που επιδιώκουν το επαγγελματισμό, να θυμούνται πως μόνο ομάδες ΠΑΕ μπορούν να προάγουν έναν πιτσιρικά σε επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Κανείς άλλος δεν νομιμοποιείται να το κάνει αυτό πλην των ΠΑΕ.

Επίσης, να μην ξεχνούν πως κανένας αξιόπιστος μάνατζερ δεν θα ασχοληθεί με παιδιά ακαδημιών που δεν έχουν προεπιλεγεί σε Μικτές ή Εθνικές Ομάδες, που δεν έχουν διακρίσεις και περγαμηνές… που δεν έχουν στήριγμα τις ίδιες τις ομάδες τους, καθώς οι ατζέντηδες ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ αλλά τις διαχειρίζονται.
Τα ίδια τα ταλαντούχα παιδιά, όπως και οι καλοί ποδοσφαιριστές, προσελκύουν τους συλλόγους με τις επιδόσεις τους. Τα λεφτά του μπαμπά τους ή ένας καλός λόγος ή ένα αφιέρωμα του δημοφιλούς συντάκτη ενδεχομένως να προσφέρει κάτι προσωρινό… Ποτέ σε βάθος χρόνου δε δικαιώθηκε όποιος πλήρωσε ομάδες και διαμεσολαβητές!

Οσο για τις μεταγραφές στο εξωτερικό μικρών παιδιών, εκεί κι αν χρειάζεται προσοχή και επιφύλαξη!
Να θυμάστε μόνο πως αν δεν λάμψει πρώτα στο ελληνικό στερέωμα ένας ποδοσφαιριστής, δύσκολα θα μπορέσει να κάνει τα πρώτα βήματά του στα προηγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και να ξεχωρίσει εκεί που όλος ο πλανήτης διαγκωνίζεται για να διακριθεί…

ΥΓ. Προσωπικά ήμουν, είμαι και παραμένω στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου γονέα για περαιτέρω ανάλυση. Οσοι έχουν ήδη επικοινωνήσει μαζί μου το γνωρίζουν πολύ καλά.