Γράφει ο Δρ. Χάρης Τύμβιος
Στα θέματα εκγύμνασης μιας ομάδας υπάρχουν διάφορες σχολές οι οποίες έχουν αναπτυχθεί μέσα από την κουλτούρα και τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών της κάθε περιοχής.
Υπάρχει η Αγγλική σχολή που ο στόχος της είναι να επιτύχει μια παρατεταμένη ένταση μαζί με πολλή δύναμη, υπάρχει κεντροευρωπαϊκή (Γερμανική, Γαλλική, Ιταλική) η οποία τα τελευταία χρονιά επικεντρώνεται στην ανάπτυξη της δύναμης σε εκρηκτικότητα και η Λατινοαμερικανική σχολή η οποία θεωρεί ότι το ταλέντο και η τοποθέτηση στο γήπεδο θα πρέπει να υπερισχύουν στα φυσικά προσόντα των ποδοσφαιριστών.
Εδώ και πολλά χρονιά οι πλείστοι αξιόλογοι Λατινοαμερικανοί ποδοσφαιριστές βρήκαν ποδοσφαιρική στέγη στην Ιβηρική χερσόνησο, έτσι αυτή η σχολή έχει βρει περισσότερη εφαρμογή στην Ισπανία και Πορτογαλία και μιλάμε πλέον για Ισπανοπορτογαλλική σχολή η οποία γενικά εφαρμόζεται με μεγάλη επιτυχία σε πολλές χώρες στην Ευρώπη μέσω των προπονητών / γυμναστών που εξάγουν αυτές οι δύο χώρες.
Αυτά τα χαρακτηριστικά κτίζονται μέσα από πολλά χρόνια συγκεκριμένης προπόνησης και νοοτροπίας και δεν παίζει κανένα ρολό αν ένας ποδοσφαιριστής ακολουθήσει ένα άλλο τρόπο εκγύμνασης στην ομάδα που αγωνίζεται για ένα ή δυο χρονιές.
Στο πλαίσιο του Μουντιάλ παρακολουθήσαμε τρία παιχνίδια με ομάδες που ακολουθούν το Ισπανοπορτογαλικό μοντέλο εναντίον τριών ομάδων που λόγω ποιότητας ποδοσφαιριστών αναγκαστικά ακολουθούν το κεντροευρωπαϊκό.
Λέμε αναγκαστικά γιατί όταν στερούνται από ταλέντο, είναι υποχρεωτικό να αναπτύξεις τα φυσικά χαρακτηριστικά του κάθε ποδοσφαιριστή.
Η διαφορά στη δύναμη ήταν τεράστια, το Μαρόκο, Ιράν και Σαουδική Αραβία ήταν πασιφανές ότι επικράτησαν σε αυτό το σημείο και για αυτό και μπόρεσαν να επιβληθούν σε κάποια χρονικά σημεία στο γήπεδο.
Ειδικά το Μαρόκο ήταν καθηλωτικό, ενώ η Πορτογαλία είχε ως μοναδική εξαίρεση τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος εφαρμόζει τα δικά του πρωτόκολλα ενδυνάμωσης. Ακόμα και η Σαουδική Αραβία, μια ομάδα γενικά αδύνατη, δύσκολα έχανε τις κόντρες, ενώ το Ιράν, όσες φορές πίεσε την Ισπανία με σχετική ευκολία κέρδιζε τις μονομαχίες ένας εναντίον ενός.
Η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ουρουγουάη πάντα θα είναι από τις πλέον εντυπωσιακές ομάδες και πάντα θα έχουν επιτυχίες άσχετα με τη σχολή εκγύμνασης που θα ακολουθήσουν.
Η ψαλίδα όμως άρχισε να κλίνει και τρανταχτό παράδειγμα είναι η εθνική Ρωσίας, μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, που με τα απίστευτα τρεξίματα της (115 ομαδικά χιλιόμετρα ανά παιχνίδι ή 11 χιλιόμετρα ανά ποδοσφαιριστή) καταφέρνει να επιβληθεί στο γήπεδο σχετικά εύκολα.
Μήπως λέω, τελικά βαδίζουμε στο τέλος της Ισπανοπορτογαλικής σχολής;
Δρ. Χάρης Τύμβιος
BSc Biomedical Sciences, MSc Forensic Sciences
PhD Pharmacology, PgDip Sports and Exercise Physiology
SpMed Sports Medicine (cand.)
BHS Diagnostics
Kings College London – Imperial College London – University College London
Επιμέλεια: Δώρα Ιωακειμίδου
